Yazdığım her şiirin akılda kalıcı bir hikayesi olduğundandır mutlaka, şiirlerin hele o ölümsüz şiirlerin hikayeleri hep ilgimi çekti. Malum bu şiirleri herkes bilir, ama hikayelerini çok az kişi..
Dedikodu… Sezen Aksu besteledi, Levent Yüksel söyledi, ne çok dinledik, ne çok sevdik, Orhan Veli’nin güzel şiiri. Süheyla, Eleni, Melahat, en son Mualla’yı sandala atıp ruhumda hicranın’ı söyletme hikayesi… Buyrun blogda ilk yazım, Orhan Veli’nin Mualla’sının hikayesi…
Dedikodu
Kim söylemiş beni
Süheyla’ya vurulmuşum diye?
Kim görmüş, ama kim,
Eleni’yi öptüğümü,
Yüksekkaldırımda, güpegündüz?
Melahat’i almışım da sonra
Alemdara gitmişim, öyle mi.
Onu sonra anlatırım, fakat
Kimin bacağını sıkmışım tramvayda?
Güya bir de Galata’ya dadanmışız;
Kafaları çekip çekip
Orada alıyormuşuz soluğu;
Geç bunları anam babam, geç;
Geç bunları bir kalem;
Bilirim ben yaptığımı.
Ya o Mualla’yı sandala atıp Ruhumda hicranın’ı söyletme hikayesi?
1940 lar Yüksek Kaldırım
Mualla’yı Mehmed Kemal anılarında anlatır:
“İstanbul’a gittiğimde Orhan’ı aradım. Ressam Agop Arad vefalı dostu idi, ona sordum. ‘Karaköy’de bir meyhane var, adı: Çat Çat orada bulunur’
Tarif üzerine Çat Çat’ı buldum Asıl adı Çat Çat değil, Orhan koymuş bu adı. Yıkıldı. Karaköy Balık Pazarı’nda, Unkapanı’na yakın bir yerde, küçük bir balıkçı meyhanesi.
Mualla Abla diye bir kadın işletiyor. Orhan, kadına ‘Mualla Abla’ dediği için olacak, herkes ‘Mualla Abla’ diyor. Kadının davranışlarından Orhan’a önem verdiği belli. Hatta biraz da aşık. Belki bu ablalık ağabeylik, gizli aşkı müşterilere çaktırmamak için icat edilmiş. Vakit öğleye yakındı. Baktım bir köşede şarap içiyor. Kadın mangalın üstünde tava, balık kızartıyor. Sıcak sıcak Orhan’ın önüne koyuyor. Orhan da, Mualla Abla da yoksul yaşantılarından memnunlar.
Beni görünce, oturduğu yerden davrandı: ‘Vay Reis!.. Hoş gelmişsin…’ dedi. Boynuma sarıldı. Ben de O’nun. Hemen kaynaştık. Benim taşralı kılığım Mualla Abla’ya hiç aykırı gelmemiş olacak ki, bir balık Orhan’a bir balık bana atıyordu. Biz de şaraptan yudumlayarak bunları afiyetle yiyorduk.
1940 lar Karaköy
Çat Çat Meyhanesi ve Mualla mevzusu Rakı Ansiklopedisine de girmiş;
1940’ların sonunda Karaköy Perşembe Pazarı’nda bulunan salaş meyhane. Asıl adı Hoşgör’dü ve Derviş adında biri tarafından işletiliyordu. Çat Çat adını mekânın baş müdavimi Orhan Veli takmıştı. Salâh Birsel’e göre köfteci, Mehmed Kemal’e göre balıkçı meyhanesiydi. Ama bu iki tanık da mutfakta çalışan Mualla Abla’nın, Orhan Veli’ye hafiften âşık olduğu konusunda hemfikirdi.
Sabahattin Ali, Bedri Rahmi gibi dostları Orhan Veli’yi bulmak için çat kapı Çat Çat’a giderdi. Rakı içecek paraları olmadığı için burada ucuz Güzel Marmara şarabı içiyorlardı. Mehmed Kemal, Mualla Abla pişirdiği balıkları servis ederken, İstanbul’a yerleştikten sonra sakalı koyuverip devrin bobstil modasına uyan Orhan Veli’nin bu kalender yoksulluktan büyük keyif aldığını anlatır. Ölümsüz “İstanbul’u Dinliyorum” şiiri bu dönemin ürünüdür.
1940 lar Galata
Mualla’nın izini Hoşgör Köftecisi isimli, Orhan Veli’nin öykülerinin, yazarın ölümünden sonra yayımlanan derlemesinde de sürmek mümkün…
Hoşgör Köftecisi’nde bir balıkçı meyhanesi mekan olarak seçilir. Üç masalıdır bu küçük işletme. Dünyanın manasız bir yer olacağına hükmedeceğiniz anda, dünyanın hiç ummadığınız bir yerinde, bu nefis kebap kokulu alan karşınıza çıkar. İnsanları kanlı canlıdır.
(…) bir anda bu sevimli kadının ismini öğrenmek istedim:
-İsmim bana bile lazım değil, sen ne yapacaksın? dedi. (Sayfa 10)
Mekandaki hikayelerden etkilenmiştir anlatıcı. Devamlı gelmek istemektedir bu küçük -ama- büyük dünyaya:
O şarkılarda, o seslerde, o hikâyelerde büyük bir dünya vardı. O daracık dükkâna giderken kendimi seyahate hem de büyük bir seyahate çıkan bir adam sanıyordum. (Sayfa 11)
Dedikodu – Levent Yüksel
Şiir: Orhan Veli Kanık
Beste: Sezen Aksu
Düzenleme: Uzay Heparı
Büyük Şairlerimizin, ölümsüz şiirlerinin, harika bestelerle genç kuşaklara aktarılması ne güzel.
Dedikodu, efsane Med Cezir albümünün efsane şarkılarından,
Med Cezir şarkısının da bende var bir hikayesi, ama şimdi geçelim bunu bir kalem
1940’ların sonunda Karaköy Perşembe Pazarı’nda bulunan salaş meyhane. Asıl adı Hoşgör’dü ve Derviş adında biri tarafından işletiliyordu. Çat Çat adını mekânın baş müdavimi Orhan Veli takmıştı. Salâh Birsel’e göre köfteci, Mehmed Kemal’e göre balıkçı meyhanesiydi. Ama bu iki tanık da mutfakta çalışan Mualla Abla’nın, Orhan Veli’ye hafiften âşık olduğu konusunda hemfikirdi. 
Derin Hikayeler 